مهدی کیانی
عدم پذیرش واقعیت نفعی به حال ما ندارد. امکان تظاهرات گسترده به دلیل رعبی که حاکمیت ایجاد کرده بسیار کم شده است. با سرکوب شدیدی که حاکمیت ایجاد کرد و با انعکاسی که این سرکوب ها در میان مردم داشته اند- و واقعیت این است که طرفداران جنبش هم در انعکاس و بزرگنمائی این سرکوب ها و در نتیجه ایجاد رعب و وحشت نقشی را نا خواسته ایفاء کردند- روز به روز حضور های خیابانی و تظاهرات گسترده نامحتمل تر می شود. ولی چه باید کرد؟
می توان به گزینه های دیگر برای ادامه مبارزه اندیشید تا کم کم با قوت قلب گرفتن مردم دوباره حضور های ملیونی ممکن شود. استراتژی های ممکن را می توان به شرح زیر مطرح کرد:
· ایجاد رعب در حاکمیت و عاملانش همان طور که این رعب و وحشت را در مردم ایجاد کرده اند: برای این منظور تکثیر و پخش عکس عمال سرکوب، شب نامه علیه آنان تهدید ایشان می تواند خوف را در دلشان بیاندازد. به ویژه پخش تصاویر و آدرس های این افراد (از رؤسای ارشد تا عمّال جزء و بسیجی های کتک زن) از طریق ای میل و نیز پرینت آنها و گزاردن این کاغذها در بانک ها، ادارات، اتوبوس و مترو و غیره. باید برای شناسایی، ثبت مشخصات و معرفی این افراد یک اراده ی جدی به حرکت درآید.
· تحریک رهبران جنبش: رهبران جنبش یا کسانی که بالقوه می توانند رهبری جنبش را به دست بگیرند باید تحریک شوند تا مشی معتدل و سازشکارانه را کنار بگذارند. کسانی مثل موسوی و خاتمی، و هاشمی هنوز سعی می کنند در داخل نظام حرکت کنند. باید با اطلاعیه ها، وبلاگ ها و امکانات در دسترس به آنها تفهیم کرد که در حال سقوط هستند و رسماً خامنه ای آنان را مردود اعلام کرده است. اگر سعی کنند با قاعده ی حاکمیت حرکت کنند به زودی کیش و مات می شوند و دیگر نشانی از ایشان نخواهد ماند و ایشان برای بقای خودشان هم که شده نباید بیش از این انرژی جنبش را با حرکت های محطاطانه و برنامه ریزی های هرز (مثل تغییر مکان تظاهرات در روز چهلم شهداء که منجر به هرز رفتن حضور مردم و ناامیدی ایشان شد، و در نهایت مراسم مردمی روز تنفیذ را هم تحت تأثیر قرار داد) به هدر بدهند وگرنه طومار وجودشان با امکان تغییر کشور با هم پیچیده خواهد شد.
· شعار نویسی گسترده، تخریب نماد های حضور حاکمیت و تولید علائم حرکت جنبش در همه جا: اینها دیوار شهر را با عکس های چندین ده متری پر کرده اند تا حضور خود را به رخ بکشند، جنبش هم باید این نمادهای حضور را تخریب کند تا با قدرت نمادین آنها و اعتماد به نفس شان را تخریب کند. دیوارنوشته های عظیم دولتی، علامت های دولتی در سردر ادارات، مدارس، بانک ها و غیره همه می توانند مورد مرحمت طرفداران جنبش قرار گیرند. رنگی کردن دیوارها و تابلوها، به آتش کشیدن پلاکاردها، و شعارنویسی گسترده و بزرگ و چشمگیر اعتماد به نفس سرکوبگران را نابود می کند. در و دیوار خانه و اتومبیل بسیجیان فعال حاضر در تظاهرات و کتک زن های دولت، می تواند با شعار نویسی مورد مرحمت اعضای جنبش قرار بگیرد.
· رادیکال کردن جنبش در مقابل مصالحه ای که مد نظر حاکمیت است: حاکمیت از اراده ی مردم خبر دارد و در آینده ی نزدیک سعی خواهد کرد با دادن امتیازاتی مثل وام بانکی و اجازه شل کردن روسری و پخش فیلم های سینمائی هالیوودی و دیگر امتیازات حقارت بار باقیمانده انرژی جنبش را نیز از بین ببرد. برای مقابله با این حرکت باید مطالبات در حد نهائی آن مطرح شوند: دموکراسی، حقوق بشر، آزادی، جدائی دین از سیاست، حذف ولایت فقیه، انحلال نیروهای نظامی موازی، و محاکمه تمام سران سرکوب.
· کارشکنی در ادارات: بقای این حاکمیت تا حد زیادی متکی بر کارمندان و کارگرانی است که در ادارات کار می کنند. باید کارشکنی در دستورات سیاسی مدیران و رؤسای ادارات به یک منش جاری تبدیل شود. غیر از آنچه مربوط به کارهای جاری مردم در امور بهداشتی، مالی و بانکی و غیره است، هر برنامه ی جدیدی باید به گونه ای باشد که باعث فلج شدن دولت بشود.
· تظهرات شبانه: در روز امکان شناسائی و برخورد بسیار بیشتر است ولی تظاهرات شبانه در محله ها و الله اکبر گویی می تواند بدون نگرانی زیاد به خاطر شناخته شدن صورت بگیرند. گروه های کوچک و بزرگ تظاهرات کنندگانی که هر در شب به کوچه و خیابان می آیند و شعار می دهند، به ویژه آنانی که در میان اتومبیل های توقف کرده پشت چراغ قرمز ها و ترافیک های خیابانی حرکت می کنند، یک پیام قوی از زنده بودن جنبش و ادامه انقلاب است.
· انعکاس اخبار، به ویژه اخبار تصویری در رسانه های آزاد: این یکی از مهم ترین استراتژی های جنبش است و علاوه بر تقویت روحیه جنبش به شدت به روحیه طرف مقابل هم لطمه می زند. باید عکس ها و فیلم های زیادی تولید و در رسانه های آزاد (به ویژه اینترنت) گسترش یابند. فراموش نکنید که واکنش جهانی به انتخابات ایران توسط همین تصاویر خبری تولید شده توسط مردم شکل گرفت. عکس ها و تصاویری را منتشر نکنید که برای اعضای جنبش ایجاد رعب کند، نباید به خودمان گل بزنیم، بیشتر عکس و تصاویری را منتشر کنید که پیروزی و اقتدار مردم را، همان طور که هستند، به تصویر می کشد. مظلوم نمائی لازم نیست، به جایش اقتدار و اعتماد مردم را به تصویر بکشید، این نشان و رمز جنبشی است که خود را پیروز می داند.
